شهادت امام هادی (ع)

 

سلام خدا بر تو ای دهمین پیشوای معصوم! سلام بر درخشندگی کوکب نورانی‌ات که خورشید را شرمگین تابش کرد و چشمه های آفرینش را لبریز جوشش. در این روز غم بار و مصیبت زده، آتش سوگمان را مهار کن و دست مهربان و غریب نوازت را بر صفحه دل هامان بکش.

یکی از کارهای مهم امام هادی(ع) که امامانِ قبل از ایشان نیز، اهمیت بسیار به آن می‏دادند، حفظ خطّ فکری و فرهنگی تشیُّع و جلوگیری از القائات مخالفان بود. این کار، نیاز به تربیت شاگردان برجسته و تشکیل حوزه‏ی علمیه و تدریس فقه و عقاید اصول اسلامی داشت که در عصر امام علی النقی(ع) نیز ادامه یافت. آن حضرت شاگردان برجسته‏ای همچون حضرت عبدالعظیم حسنی، ابن سِکیّت اهوازی، اسماعیل بن مهران، ابوهاشم جعفری، جعفر بن سهیل و... تربیت کرد و حوزه‏ی علمی فعال و پرتلاشی به وجود آورد. آن امام بزرگوار، در تحکیم و استواری فقه، عقاید و فرهنگ تشیُّع، همت جدی و وسیعی نمود و کتبی نیز در این زمینه نگاشت از قبیل: رساله‏ای در ردّ جَبر و تفویض، رساله‏ای در اثبات عدل و المنزلةُبین المنزِلتَین، رساله‏ای در احکام دین و... . همچنین حضرت امام علی النقی(ع) برای معرفی سیمای تابناک اسلامِ راستین، جلسات متعددی را برای بحث پیرامون مسایل مختلف عقیدتی، فکری و اجتماعی برگزار کرد و در این جلسات به سؤالات و شبهاتِ مطرح شده پاسخ می‏داد. جمع زیادی از بزرگان علم و ادب نزد ایشان گرد می‏آمدند و از دریای بیکران دانش آن حضرت بهره می‏بُردند. امام هادی(ع) همواره، پناهگاه نیازمندان و گرفتاران بود و هیچ‏گاه آنان را ناامید از خانه‏ی خویش نمی‏راند. سرانجام حضرت امام علی النقی الهادی(ع) پس از حدود چهل و دو سال زندگی و سی و سه سال امامت، در سوم رجب سال ۲۵۴ هجری قمری بر اثر زهری که با دسیسه‏ی مُعتز(سیزدهمین خلیفه‏ی عباسی) توسط معتمد عباسی به آن حضرت خوراندند، به شهادت رسید و آن امام بزرگوار را در شهر سامرا، به خاک سپردند. دوران امامت امام هادی(ع) در سخت‏ترین شرایط، در زمان خلافت پانزده ساله‏ی دیکتاتوری متوکل و سپس خلفای بعدی سپری گردید.

حدیث :

امام هادی‏ علیه السلام :

الغَضَبُ عَلی مَن لاتَملِکُ عَجزٌ و عَلی مَن تَملِکُ لَومٌ

خشم بر کسی که اختیارش به دست تو نیست ، نشانه ناتوانی و بر آن‏که اختیارش به دست تو است ، مایه سرزنش است.